Hi, six years ago on this day, my mother died. From then on we were orphans, since my father had died a couple of years before her. In memory of them I repost this story that tells a little bit about us as a family when we were children.

We were with seven children and my parents were proud of their little gang. On the image you see all of us in a Renault 4 that my father drove for years. He had rebuilt it in such a way that all of us could sit in it together. I don’t think there were any safety requirements to be followed in those days, but we all survived these cars quite well, with a lot of sweet memories.

Bye bye, Mom and Dad, I still miss you a lot. I don’t think that missing you will ever pass, but I guess that I don’t want it to go away.

Story in Dutch that belongs to the picture (sorry, non-Duchies):

Vroeger woonden wij in Limburg, het diepe zuiden.  Het katholieke zuiden. Pa reed met veel plezier rond door zijn geliefde vaderland. In een Renaultje 4 met ons allemaal erbij.
Dat zag er ongeveer uit zoals op het plaatje hierboven. Voorin Pa (altijd met hoed) met Ma en wij kinderen opgepropt op de achterbank en op het door Pa zelf in elkaar geknutselde bankje in de achterbak.

In Limburg wemelt het van de kleine kapelletjes. Gewoon
langs de weg, op een kruispunt vaak onder een oeroude boom. Ik zag ze als spannende speelhuisjes en wilde overal  naar binnen. Maar we konden er nooit in. Ik kon wel naar binnen kijken, want vaak zat er een hek op de plaats van de deur.

Wat was er dan zoal te zien? Een altaartje met een heiligenbeeld. Meestal Maria, gekleed in een prachtig blauw gewaad, de handen devoot gevouwen, de ogen gesloten. Op het altaar of ernaast vazen met verdroogde boeketten. Wat houten stoelen en verder veel stof en naar binnen gewaaide takjes en bladeren. Soms brandde er een kaarsje. Dat èn de stoelen gaf mij de overtuiging dat het hek toch wel eens open ging, maar ik heb het nooit meegemaakt.

Vandaag ontstond er in dit boek zomaar opeens een kapelletje, een bloemenkapel.  Een Maria die hier guitig naar buiten kijkt en naar mij knipoogt.  Niet al te devoot dus. Het hek staat wagenwijd open.  Wil zij me uitnodigen om binnen te komen of wil zij eigenlijk juist naar buiten, even lekker rondrennen door het weiland? Wie zal het zeggen?